قیمت و جریمه طرح ترافیک ۱۴۰۱ چقدر است؟

فرارو- قیمت طرح ترافیک ۱۴۰۱ تقریبا ۲۵ درصد افزایش داشته است. امسال عوارض روزانه تردد در محدوده طرح ترافیک به ۴۴ هزار تومان رسیده درحالی‌که پارسال از شهروندان تهرانی ۳۵ هزار تومان گرفته می‌شد. پایتخت‌نشین‌ها به جز رزرو روزانه طرح ترافیک امکان خرید بسته‌های شش‌ماهه، سه‌ماهه و یک‌ماهه را دارند و برای این کار چیزی بین شش تا یک میلیون تومان باید پرداخت کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جریمه ورود به طرح ترافیک مثل سال‌های گذشته افزایش پنج درصدی خواهد داشت. یعنی به‌جای ۱۰۵ هزار تومان در سال ۱۴۰۰ حالا بابت ورود بدون رزرو به طرح ترافیک باید ۱۱۰ هزار تومان بپردازید.

قیمت طرح ترافیک ۱۴۰۱

به گزارش فرارو، خرید طرح ترافیک هزینه متفاوتی خواهد داشت. در این موضوع مدت بسته طرح ترافیک، وضعیت معاینه فنی خودرو و ساعت تردد نقش مهمی دارد. اگر خریدار رزرو طرح یک روزه باشید، باید علی‌الحساب ۹۸ هزار تومان به حساب شهرداری تهران بپردازید. آنوقت با در نظر گرفتن نوع معاینه فنی و وضعیت ترافیک و ساعت تردد مبلغی به حسابتان برمی‌گردد‌ و با داشتن معاینه فنی عادی چیزی حدود ۴۴ هزار تومان از شما گرفته می‌شود. راه دوم خرید بسته‌های ترافیکی دراز مدت است.

این بسته‌ها در سه پکیج شش‌ماهه، سه‌ماهه و یک‌ماهه فروخته می‌شوند. بسته طرح ترافیک شش‌ماهه با معاینه فنی عادی دقیقا پنج میلیون و ۹۱۰ هزار تومان فروخته می‌شود. مثلا اگر روز بیستم فروردین این بسته را خریداری کنید، تا روز سیزدهم مهر‌ماه امسال امکان تردد در طرح ترافیک را با خودروتان خواهید داشت. بسته طرح ترافیک سه‌ماهه سه میلیون و ۱۴۰ هزار تومان قیمت دارد و با دریافت آن تا تاریخ شانزدهم تیر‌ماه امکان استفاده از آن را دارید. بسته یک‌ماهه نیز یک میلیون و ۱۱۰ هزار تومان به شهروندان تهرانی فروخته می‌شود. اگر امروز این طرح را بخرید، مهلت استفاده از آن تا روز هجدهم اردیبهشت خواهد بود.

قیمت بسته‌های طرح ترافیک ۱۴۰۱

نوع بسته طرح ترافیک

قیمت

شش‌ماهه (معاینه فنی عادی)

پنج میلیون و ۹۱۰ هزار تومان

سه‌ماهه (معاینه فنی عادی)

سه میلیون و ۱۴۰ هزار تومان

یک‌ماهه (معاینه فنی عادی)

یک میلیون و ۱۱۰ هزار تومان

یک‌روزه (معاینه فنی عادی)

۴۴ هزار تومان 

جریمه طرح ترافیک ۱۴۰۱ چقدر است؟

جریمه طرح ترافیک ۱۴۰۱ فعلا وضعیت مبهمی دارد. چون هنوز عدد و رقم دقیقی درباره جریمه ورود به طرح ترافیک از سوی هیئت وزیران ابلاغ نشده است. با این حال گمانه‌زنی‌ها از افزایش پنج درصدی این رقم نسبت به پارسال حکایت دارد. هر سال دقیقا پنج درصد به نرخ جریمه اضافه می‌شود و برای پی بردن به رقم تقریبی نرخ جریمه ورود به طرح ترافیک بدنیست نگاهی به ارقام دو سال گذشته کنیم. سال ۹۹ جریمه ورود به طرح ترافیک دقیقا ۱۰۰ هزار تومان بود. با رشد پنج درصدی این رقم در سال ۱۴۰۰، آن‌هایی که به طرح ترافیک توجهی نداشتند، دقیقا ۱۰۵ هزار تومان جریمه شدند. اگر همین روند را امسال هم شاهد باشیم، یعنی جریمه ورود به طرح ترافیک احتمالا حول‌وحوش ۱۱۰ هزار تومان خواهد بود.

هرآنچه باید از طرح ترافیک ۱۴۰۱ بدانید

ساعت شروع طرح ترافیک ۱۴۰۱ در نیمه اول سال شش‌ونیم صبح است. ساعت پنج عصر نیز طرح ترافیک به پایان می‌رسد. ساکنین محدوده طرح ترافیک می‌توانند تا قبل ۹ صبح یک بار از این محدوده خارج شوند و بعد ساعت چهار عصر امکان یک بار ورود رایگان دارند. فقط یادتان باشد اگر ساکن محدوده طرح نیستید، امکان یک بار خروج رایگان لغو شده است. نکته مهم بعدی درباره روز‌های پنجشنبه، جمعه و تعطیلی‌های رسمی است. روز‌های پنجشنبه چیزی به‌اسم طرح ترافیک در تهران نداریم، اما طرح کاهش آلودگی هوا از ساعت شش‌ونیم صبح تا ۱۳ پابرجاست. روز‌های جمعه و تعطیلی‌های رسمی هم نه طرح ترافیک اجرا می‌شود و نه طرح کاهش آلودگی هوا.

محدوده طرح ترافیک

طرح ترافیک تهران شامل مناطق مرکزی پایتخت می‌شود. با این حال بهترین راه پی بردن به محدوده طرح ترافیک تهران تقسیم‌بندی آن به چهار بخش شمالی، جنوبی، شرقی و غربی است. مرز شمالی طرح ترافیک خیابان‌های مطهری، فاطمی و ولیعصر محسوب می‌شود. از شرق خیابان‌های ترکمنستان، شریعتی، خواجه‌نصیر و ۱۷ شهریور مرز طرح ترافیک به‌شمار می‌روند. در جنوب شهر، از ابتدای خیابان شوش تا میدان راه‌آهن مرز طرح ترافیک است. در غرب پایتخت خیابان‌های کارگر جنوبی، کارگر شمالی، انقلاب و ۱۶ آذر محدوده طرح ترافیک تهران هستند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: طرح ترافیک طرح ترافیک جدید جریمه طرح ترافیک جریمه ورود به طرح ترافیک محدوده طرح ترافیک طرح ترافیک ۱۴۰۱ بسته طرح ترافیک معاینه فنی عادی ۱۱۰ هزار تومان یک ماهه شش ماهه سه ماهه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۷۴۷۹۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جدیدترین تصویر از وضعیت اسفناک تئاتر شهر + عکس

 حال‌وهوای این روز‌های تئاتر رسمی، دست‌کم در تهران، با تئاتری که برای اجرا مسیر اخذ مجوز از اداره‌کل هنر‌های نمایشی را طی نمی‌کند، متفاوت است.

اداره‌کلی که روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت‌ماه نخست خبر خداحافظی مدیرکل آن، کاظم نظری پس از حدود دوسال و دوماه -از ۲۱ اسفندماه ۱۴۰۰ تاکنون- با کارکنان واحد‌های گوناگونش دهان‌به‌دهان چرخید و بعد هم بی‌آن‌که دلیلی برایش ذکر شود از سوی نظری تایید شد تا تئاتر رسمی، چه دولتی، چه خصوصی که از شهریورماه ۱۴۰۱ بیش‌ازپیش دچار شکاف با تئاتر غیررسمی شده است، چشم‌انتظار بماند و ببیند که متولیان دولتی این هنر چه چشم‌اندازی از آینده در ذهن دارند و تحقق این چشم‌انداز را به کدام مدیر می‌سپارند تا در مقام مدیرکلی هنر‌های نمایشی بنشیند.

سمتی که به حمید نیلی با سابقه حضور در مقام مدیرعاملی تماشاخانه ایران‌شهر، مدیرعاملی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، مدیرعاملی انجمن هنر‌های نمایشی ایران و... سپرده شد تا پس از طا‌ها عبدخدایی، علی منتظری، مهدی مسعودشاهی، رحیم تجلی‌برزگر، حسین سلیمی، مجید شریف‌خدایی، خسرو نشان، حسین پارسایی، حسین مسافرآستانه، قادر آشنا (دو دوره)، حسین طاهری، مهدی شفیعی، شهرام کرمی و کاظم نظری، پانزدهمین «مرد»‌ی باشد که بر صندلی مدیرکلی هنر‌های نمایشی تکیه می‌زند.

از یاد نبردن غایبان  

سازوکار رایج در اداره‌کل هنر‌های نمایشی و «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» آن به‌عنوان مرجع صادرکننده پروانه اجرا از شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو بیش‌ازپیش دچار تفاوتی معنادار با روندی شد که گروه‌های نمایشی طی آن نیازی به حضور در هزارتوی اخذ مجوز نمی‌بینند، در مکان‌هایی غیررسمی روی صحنه می‌روند و اجرا‌های آلترناتیوی را شکل می‌دهند که می‌تواند گزینه‌ای برای اطلاع از آن‌چه روی صحنه‌های رسمی نیست، باشد. در این میان به رغم اجرا‌هایی که هر شب در سالن‌های رسمی شهر تهران، از مجموعه تئاتر شهر تا تالار وحدت و از تماشاخانه ایرانشهر تا تالار مولوی، همچنین خیل پرشمار سالن‌های خصوصی روی صحنه می‌روند، هستند بی‌شمار نویسندگان و کارگردانانی که بازگشت از راه آمده را غیرممکن می‌دانند و تکرار دوباره سازوکار پیشین برای حضور روی صحنه را محال.

وضعیتی که اگر تئاتر شهر را به‌عنوان نماد تئاتر دولتی در نظر بگیریم از نام‌هایی که از بازه زمانی شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو در آن روی صحنه رفته‌اند، پیداست. نام‌هایی گردآمده حول ایده محوری «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر»  که بخش بزرگی از آن‌ها را «ناشناخته ها» و بخش دیگر را «نزدیکان به نظام سیاسی» شکل داده و همچنان به پیش می‌روند.

آن‌چه از صحبت‌های پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان برمی‌آید این است که ما در تئاترمان هیچ‌گاه نهادی مستقل و مشخص نداشته‌ایم که در مواقع اضطرار ازجمله پس از اتفاقات شهریورماه ۱۴۰۱ یا پیش‌ازآن در آبان‌ماه ۱۳۹۸ یا دی‌ماه ۱۳۹۶، اهالی تئاتر را گرد هم بیاورد و موجب ایجاد اجماعی در میان‌شان شود.

پس می‌توان بخشی از چندپارگی موجود را محصول نبود چنین نهادی و به‌تبع‌آن همواره شخص‌محور بودن و تصمیم‌گیری‌های فردمحور دانست؛ اتفاقی که درحال‌حاضر نیز رخ داده است و هر کس به‌صورت شخصی تصمیم می‌گیرد که در این شرایط چه کند. ضمن اینکه به‌نظر می‌رسد تا وقتی تصمیمات به‌صورت فردی گرفته می‌شوند، نمی‌توان تصویر روشنی از آینده تئاتر در ایران به دست داد.

پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان معتقدند شاید بزرگترین چالشی که از نیمه دوم سال ۱۴۰۱ تاکنون با آن مواجه‌اند، تصمیم‌گیری اخلاقی در قبال مفهوم زنانگی به نمایندگی از قلمرو‌های به حاشیه رانده‌شده باشد. مسئله‌ای که تا پیش از این اتفاقات، کمتر به آن اندیشیده می‌شد و ساده‌ترینش این‌که چرا باید برخلاف بخشی از واقعیت‌های موجود در جامعه، همچنان براساس موازین موردنظر «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش»، روی صحنه رفت؟

اگر کارگردانان تئاتر ایران همچنان به این شیوه ادامه دهند ـ شیوه‌ای که منجر به نادیده‌انگاشتن خواسته بخشی از جامعه می‌شود؛ جامعه‌ای که بازیگرانِ اجرای آنها نیز ممکن است جزئی از آن باشند.

درواقع با مسئله‌ای اخلاقی مواجه‌اند. مسئله‌ای که در این‌جا مطرح می‌شود نه هنر است، نه تئاتر و نه روی صحنه رفتن یا نرفتن؛ بلکه انتخابی است که در مواجهه با این چالش اخلاقی انجام می‌دهند و دست‌کم به چهار گروه تقسیم‌شان می‌کند؛ عده‌ای که ترجیح دادند با این تصور که به‌رغم گذر از مجرای «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» برای اجرا، می‌توانند آن‌چه را که می‌خواهند، بگویند و به روال سابق به اجرا می‌پردازند.

عده‌ای دیگر که انتخاب‌شان غیاب است و نکته مورد اشاره‌شان این‌که، غیاب کارکرد خواهد داشت اگر به چشم بیاید. همچون دیوارنوشته‌ای که با رنگی پوشانده شده است، اما رنگ، بیش از پوشانندگی، به آن‌چه پنهان کرده ارجاع‌مان می‌دهد. دراین‌میان کسانی هم هستند که چنان‌چه اشاره شد انتخاب دیگری دارند؛ نه اجرا با مجوز شورای ارزشیابی و نظارت و نه غیاب. انتخاب آنها اجرای غیررسمی است.

هرچند این انتخاب علاوه بر اینکه در معرض احتمال برخورد قرارشان می‌دهد، خواه‌ناخواه دایره مخاطبان‌شان را هم محدود می‌کند. مهاجرت و وانهادن همه آن‌چه در طول سالیان متمادی ساخته شده بود و ساختن از نو در کشوری دیگر هم انتخاب گروه دیگر را شکل داده است.  

مسئله‌ای از دیروز تا امروز

چالش اخلاقی شکل‌گرفته و انتخاب‌های رخ‌داده را در شرایط کنونی درنهایت می‌توان این‌طور تفسیر کرد که در تمام این سال‌ها  ـ چه پیش از انقلاب، چه پس از آن ـ زنانی بوده‌اند که برای تحقق حقوق اولیه خود در جامعه‌ای که چه بپذیریم و چه نپذیریم، تمایلات مردسالارانه آن قابل کتمان نیست، ایستادگی کرده‌اند. این ایستادگی در بسیاری از موارد موجب ایجاد خطرات و محدودیت‌هایی هم برای آنها شده است و اتفاقات سال ۱۴۰۱ نیز یکی از بزنگاه‌های تجلی این مسئله بود؛ آن‌جایی که بخشی از زنان به‌رغم همه فشار‌های یک جامعه مردسالار و با وجود پیش‌بینی تبعات بیان مطالبات‌شان، پرسشی را پیش روی جامعه ازجمله اهالی تئاتر قرار دادند.

پرسشی از این قرار که تئاتر کِی و کجا قرار است کنار این مطالبات بایستد؟ آیا قرار است همچنان با چشمانی بسته با این ایستادگی تاریخی مواجه شود و به روال سابق ادامه دهد؟ یا می‌تواند سرانجام جایی برای خود در دل جامعه پیدا کند؟ اگر قرار بر طرح ذات‌گرایانه این سوال باشد، باید پرسید آیا اهالی تئاتر اساساً وظیفه و تعهدی بر دوش خود احساس می‌کنند یا خیر؟

آیا قائل به این مسئله هستند که هنر تئاتر ایجادکننده رابطه‌ای دوسویه میان اهالی این هنر با جامعه است یا خیر؟ اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، آیا منطقی است که اهالی تئاتر اتفاقات رخ‌داده را نادیده بیانگارند و با فرض به ثمر رساندن ایده؛ «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر»، همچنان مانند سابق به کار خود بپردازند؟

قرار گرفتن این سوالات بی‌پاسخ در کنار مسئله امروز، دیروز و احتمالاً فردای تئاتر ایران، «سانسور»، مسئله‌ای که مطرح‌شدن دوباره آن این‌بار از زبان بهرام بیضایی در «نشست تئاتر امروز ایران در چهارمین جشن هنر شیراز» به یادمان می‌آورد که به‌قول او سانسور در تئاتر همواره نه‌فقط توسط دولت که به‌صورتی بی‌شکل نیز عملی شده است.

سانسوری بی‌شکل که قانونی بر آن حکفرما نیست و به همه صورت‌ها ظاهر می‌شود و مادامی که تئاتر را به بازتابی محافظه‌کارانه و توأم با احتیاط مطالبات بخشی از جامعه با رعایت موازین «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» ازیک‌سو و سخن گفتن از ایده‌های رهایی‌بخش در محافل خصوصی ازسوی‌دیگر تبدیل سازد، کاری از پیش نخواهد برد.

tags # شهرداری تهران سایر اخبار اگر این گنج پیدا شود همه مردم جهان تا زانو در طلا فرو می‌روند؛ ۹۹ درصد طلای زمین اینجاست! (تصاویر) مارخور؛ «بز» پاکستانی معروف به «پیرمرد کوهستان» که تُف‌اش ارزش طلا دارد! داستان تکاملِ موجودی به نام «پدر»؛ حیوان‌ها پدر ندارند! (ویدئو) عجیب اما واقعی؛ صدای واقعی بیگ بنگ را بشنوید!